το πρωινό μου ξύπνημα..

Είδα τον Θένη να φεύγει για το σχολείο και συνειδητοποίησα ότι είναι ήδη 7.
Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός αναρωτήθηκα και αγκάλιασα το μαξιλάρι μου.
Θυμάμαι άραγε τον εαυτό μου χωρίς παιδιά; Λίγα πράγματα, σκόρπιες αναμνήσεις.
Θυμήθηκα όμως το συναίσθημα, πώς θυμάσαι μια μυρωδιά; μια γεύση; κάπως έτσι.
 Συνέχισα να κρατάω το μαξιλάρι μου.
Σήμερα δεν εχω κουράγιο να σηκωθώ. Θα κάτσω εδώ στο κρεβάτι μου αγκαλιά με το παρελθόν, θα βάλω παλιά τραγούδια και θα χορεύω μπροστά στον καθρέφτη όπως έκανα όταν ήμουν έφηβη.
Μόνο για σήμερα αφήστε με να νιώσω ανέμελη..αλλά δεν γίνεται...ο Σταυρούλης μου, 8 μηνών, περιμένει το γάλα του.
Καλημέρα και καλό κουράγιο και σε σας και σε μένα!!

Ειρήνη