Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

όλα μας τα όνειρα θα γίνουν αληθινά...αύριο

Φεύγει το 2012...Δύσκολη χρονιά για πολύ κόσμο! Έσβησε πολλά χαμόγελα από πολλά χείλη, κατέστρεψε οικογένειες, πήρε ζωές, έκλεψε τη χαρά, ξερίζωσε την ελπίδα, στέρησε τα όνειρα!!
Για μένα όμως ήταν μια γλυκειά χρονιά, ήρθε στην ζωή μας ο δεύτερος γιος μου!
Επισκίασε την στενοχώρια και μας χάρισε και πάλι το χαμόγελο!
Θέλω το 2013 να μας βρει αισιόδοξους, χαμογελαστούς και όρθιους, έτσι μου έλεγε μια ψυχή!
Θυμάμαι μια παραμονή πρωτοχρονιάς πριν πολλά χρόνια, να σκέφτομαι και να προσπαθώ να φανταστώ το μέλλον...ήθελα από πάντα να κάνω μια όμορφη οικογένεια, ήθελα 3 παιδιά, 2 αγόρια και ένα κορίτσι, ήθελα κάθε χρόνο να πηγαίνω στα χιόνια, να χαζεύω το τζάκι και να σκέφτομαι...
Πέρασαν τόσα χρόνια...δεν χιόνισε από τότε, δεν καίει το τζάκι γιατί κανείς δεν πρόλαβε να το ανάψει, πάντα όλοι τρέχουμε για κάτι πιο σημαντικό.
 Δεν έχουμε και πολύ χρόνο για να φανταζόμαστε το μέλλον, δεν κάνουμε και πολλά όνειρα γιατί φοβόμαστε πως δύσκολα θα πραγματοποιήσουμε!
Ε! όχι λοιπόν!
Αρνούμαι...Θέλω να χαρώ τα παιδιά μου, τους φίλους μου, τους γονείς μου, θέλω να βλέπω χαμόγελα παντού, χαρά, μουσική, τραγούδια, χορό...θέλω μαγεία, θέλω δυνατές παιδικές φωνούλες!
Θέλω μεγάλο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, πιο μεγάλο ακόμα.
Και ναι θέλω ένα κοριτσάκι να γεμίσει την ζωή μας με ροζ!
Όταν θέλεις κάτι πολύ γίνεται έτσι δεν λένε;
Γίνεται....και όλα όσα επιθυμούμε φέτος θα τα αποκτήσουμε και θα τα μοιραστούμε με όλους όσους αγαπάμε!
Γιατί μας αξίζει!
Καλή μας χρονιά....όλα μας τα όνειρα θα γίνουν αληθινά...αύριο!!!

Ειρήνη

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

έβρεχε εκείνο το μεσημέρι...


Τι όμορφη που είσαι βροχή..χορεύεις δυνατά και ρυθμικά,  με καβαλιέρο τον άνεμο που σε παρασύρει δεξιά και αριστερά.
Μικρά φατσάκια κολλημένα στα τζάμια μαγεύονται από τον χορό σου, από τον όμορφο ήχο που ακούγεται την ώρα που χτυπάς τα κεραμίδια, από το γκρι χρώμα του ουρανού.
Δεν με μελαγχολείς βροχή, μου αρέσεις!
Μου κρατάς συντροφιά και με ταξιδεύεις.
Η μυρωδιά σου μου φέρνει στο μυαλό μια όμορφη ανάμνηση...την πιο όμορφη!
Έβρεχε εκείνο το μεσημέρι που ήρθε στον κόσμο ο Σταύρος μου!
Το γκρι έγινε το πιο όμορφο χρώμα...
Σε άκουγα βροχή την ώρα που άκουσα το πρώτο του κλάμα..
Από τότε σε αγαπώ βροχή..σε αγαπώ πολύ!!

Ειρήνη

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Πόσο τυχερά είναι αυτά τα αγόρια



Δεν είναι όλα τα παιδιά του κόσμου τυχερά έλεγε εκείνη η μαμά στην γιορτή του ορφανοτροφείου προχθές.
Καημένα, κακόμοιρα παιδιά τα έλεγε...πόσο με θύμωσες κυρία Θάλεια μου..Πόσο με στενοχώρησες!
Είναι ένα μπουκέτο αγόρια που παλεύουν για την ζωή και την αγάπη. Είναι μια σταλιά παιδιά μαθημένα στα δύσκολα αλλά είναι παιδιά αθώα και χαμογελαστά.
Μας άνοιξαν το σπίτι και την αγκαλιά τους, μας τραγούδησαν και μας χόρεψαν, μας έκαναν να δακρύσουμε βλέποντας το video της ζωής τους στο ορφανοτροφείο και γελάσαμε με την ψυχή μας με τις αταξίες και τις σκανταλιές τους.
Aπολαύσαμε την φιλοξενία τους και νιώσαμε σαν στο σπίτι μας.
Μας κέρασαν κουραμπιέδες και μελομακάρονα.
Mας πήραν αγκαλιά και μας κράτησαν εκεί για ώρα.
Μας έμαθαν να εκτιμάμε όσα έχουμε και να σεβόμαστε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας.
Γέμισαν τις καρδιές μας αγάπη και ζεστασιά...
Αυτά τα παιδιά έχουν μια υπέροχη οικογένεια...έχουν ο ένας τον άλλον.
Πόσο τυχερά είναι αυτά τα αγόρια...
Πόσο τυχερός είσαι γιε μου που είσαι φίλος τους..
Καλές γιορτές στα όμορφα παλικάρια του ορφανοτροφείου της Βουλιαγμένης

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Θα σ'αγαπώ για πάντα!



Η μαμά μου είναι πριγκίπισα και εγώ ο βασιλιάς της καρδιάς της.
Μαμά δεν θα σε αφήσω ποτέ μόνη σου! Θέλω να μείνω μαζί σου για πάντα.
Βλέπω τα ματάκια του, λάμπουν, ξέρω πως το πιστεύει! Αλλά..είναι ακόμα 7..έχει μια ολόκληρη ζωή που τον περιμένει και όλο τον χρόνο για να αλλάξει γνώμη, για να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει μακριά.
Με τρομάζει, με μελαγχολεί, με θυμώνει.
Στέκομαι απέναντι σε αυτό το όμορφο πλάσμα και σκέφτομαι, δακρύζω, αναρωτιέμαι...το παιδί μου..πώς θα φύγει μακριά μου; πού θα πάει; πότε θα μεγαλώσει αρκετά; θα είμαι άραγε έτοιμη;
Σαν να μαντέυει τις σκέψεις μου, με κλείνει στην μικρή του αγκαλιά, με χαϊδεύει τρυφερά...το μικρό μου με παρηγορεί....
Μην στενοχωριέσαι μαμά μου, ψιθυρίζει...
Θα σ'αγαπώ για πάντα!

Ειρήνη 

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

το πρωινό μου ξύπνημα..



Είδα τον Θένη να φεύγει για το σχολείο και συνειδητοποίησα ότι είναι ήδη 7.
Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός αναρωτήθηκα και αγκάλιασα το μαξιλάρι μου.
Θυμάμαι άραγε τον εαυτό μου χωρίς παιδιά; Λίγα πράγματα, σκόρπιες αναμνήσεις.
Θυμήθηκα όμως το συναίσθημα, πώς θυμάσαι μια μυρωδιά; μια γεύση; κάπως έτσι.
 Συνέχισα να κρατάω το μαξιλάρι μου.
Σήμερα δεν εχω κουράγιο να σηκωθώ. Θα κάτσω εδώ στο κρεβάτι μου αγκαλιά με το παρελθόν, θα βάλω παλιά τραγούδια και θα χορεύω μπροστά στον καθρέφτη όπως έκανα όταν ήμουν έφηβη.
Μόνο για σήμερα αφήστε με να νιώσω ανέμελη..αλλά δεν γίνεται...ο Σταυρούλης μου, 8 μηνών, περιμένει το γάλα του.
Καλημέρα και καλό κουράγιο και σε σας και σε μένα!!

Ειρήνη

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Το δικό μας φεστιβάλ...



Προσπαθώ να διοργανώσω ένα μίνι φεστιβάλ τανιών για να δουν οι  γιοι μου κατά την διάρκεια των γιορτών. Στην αρχή σκόπευα να είναι μόνο κινούμενα σχέδια αλλά μετά σκέφτηκα ότι θέλω να συμπεριλάβω την Μελωδία της Ευτυχίας και τον Μάγο του Οζ. Το φεστιβάλ θα ξεκινήσει με τη Λαίδη και τον Αλήτη που ήταν η αγαπημένη μου ταινία όταν ήμουν μικρή. Τη σκηνή που τρώνε τα μακαρόνια την θεωρώ την πιο ρομαντική στιγμή του κινηματογράφου ακόμα και σήμερα. Φίλες και φίλοι δώστε μου ιδέες και για άλλες ταινίες που θα προβάλλουμε στο μικρό μας φεστιβάλ.....

Ειρήνη

τα αντράκια μου...

τα λατρεύω..